Lieve Ria (en anderen natuurlijk),
We kennen elkaar nu ruim 26 jaar.en zo lang heb ik je moeder uiteraard ook meegemaakt. Ik kan me haar niet anders herinneren dat levend met MS. Ik vond het verbazingwekkend mooi om te zien hoe zij, meestal redelijk positief gestemd, haar ziekte met zich meedroeg. Ze genoot gewoon van de dingen om haar heen; je vader, het rumoer, de jongens, de sfeer, de gezelligheid en ging toch ook gewoon graag mee op pad.
Ze had aan jullie dan natuurlijk ook een goeie; je vader en jullie namen haar gewoon overal mee naar toe, zolang dat ging en zolang zij er van genoot.
Natuurlijk ging het gedurende de tijd steeds een beetje slechter met haar. Daar kon ze niet altijd even goed mee omgaan, logisch ook.
Jullie hebben lang zelf voor haar gezorgd en later samen met de 'heerlijke meiden' in Swinhove.
Ik weet zeker dat je moeder trots op jullie was, al kon ze dat misschien niet altijd even goed laten merken.
Het is nu verdrietig dat ze er niet meer is, het zal ook erg stil zijn zonder alle bezoekjes aan haar. Aan de andere kant is zij nu verlost van haar beperkte lijf en kunnen jullie de zorgen om haar loslaten. Wat vooral zo heftig is, is de korte periode na het overlijden van je vader.
Ik gun het jullie, en jou zeker, dat er nu rust zal komen, tijd voor jezelf en ik sta graag voor je klaar om daar een steun in te zijn.
Sterkte, want dat is toch nodig, er moet gerouwd worden, maar vooral veel mooie en dierbare herinneringen om op terug te kijken die je hopelijk wat trots en troost bieden.
Liefs,
Anita (&Lara)
Meer
Toon minder